පිනිබර යාමේ සැවුලන් අඬලනවා
අම්මා වටකර ලිප ගිනි නැලවෙනවා
කොළඹ රේල්ලුව රජ ගමනට එනවා
නැගිටින් පුතුනේ බිම්මල් හිනැහෙනවා
පුතුනේ අකුරට යන්න පමාවී
ගුරු සිත රිදිලා වේවැල අඬවාවී //
ගඟේ ඇලේ පැන තෙප්පම් පැදලා මුරණ්ඩු වූදා
දුක්වේවී අම්මා..
පිනිබර යාමේ....
වේල දෙවේලේ කුසගිනි නොබලා
කඩමලු ඇන්දත් පින්කඳ බැබලෙනවා //
කලට රුවන් වැසි වස්සන තාලේ
සිල්ප උගත් දා නුඹ සක්විති වෙනවා
පිනිබර යාමේ....
ගායනය - සුනිල් එදිරිසිංහ
පදරචනය - ලූෂන් බුලත්සිංහල
සංගීතය - වික්ටර් රත්නායක
ගීතය රචනා කළ ලූෂන් බුලත්සිංහලයන් අදහස් දක්වමින් "මම ඉපදී හැදී වැඩුණේ රත්මලාන ප්‍රදේශයේ. එදා එහි අපමණ ගැමි සුන්දරත්වයක්, ජීවන පැවැත්මක් තිබුණා. ඒ වටපිටාව තමයි මගේ ගී නිර්මාණවල උල්පත වුණේ. එහෙම නැතිව මම හද්දා පිටිසර අමු ගැමියෙක් නෙවේ. ඒත් අද අපි දකින රත්මලානට වඩා ඉතා සන්සුන්, නාගරීකරණයෙන් ඔද්දල් නොවූ පරිසරයක් එදා එහි තිබුණා.
“පිනිබර යාමේ සැවුලන් හඬලනවා” ගීතයත් මගේ කුඩා කාලයේ ඇත්දැකීම්වලට සම්බන්ධයි. මේ ගීතයේ කියැවෙන වෙලාවට තමයි අපේ තාත්තා කෝච්චියේ වැඩට යන්නේ. රත්මලානේ මුහුද අද්දර තමයි අපේ ගෙවල් තිබුණේ.
ලුනාව පැත්තෙන් කෝච්චිය එන සද්දෙ ඇහෙන කොට තාත්තා ගෙදරින් පිටත්වෙනවා. ඉහේ හිටන් පොරවගෙන නිදන් ඉන්න මාව ඇහැරවලා, මට දවසේ වැඩ නියම කරලා තාත්තා ගෙදරින් යන්නෙ. ඒ අත්දැකීම් මට හොඳට මතකයි. ඒත් ‘පිනිබර යාමේ’ ගීතයෙන් කියැවෙන දරුවා මං කියලා හුඟක් අය දන්නෙ නැහැ.
(උපුටා ගැනීමකි.)
