විහඟ ගීතය නිහඬ ඇයි
කියනු මැන කොඳුරා
නොපෙනෙනා දුර
ඈත කුටියක සිරවෙලා
විහඟ ගීතය
නිහඬ සුසුමක නැවතිලා
ලදළු මැලවී තුරු ලතා තැති ගැනී
සිරස සරසන මලක්වත් නැහැ පිපී
අඳුර රජවී අනේ දුනු හි ඇනී
නිහඬ කුටියක විහඟ ගී ගොළු වුනී
විහඟ ගීතය නිහඬ ඇයි
කියනු මැන කොඳුරා
නොපෙනෙනා දුර
ඈත කුටියක සිරවෙලා
විහඟ ගීතය
නිහඬ සුසුමක නැවතිලා
කඳුළු වගුරා පහුරුගා දෙස් තියා
ප්‍රගීතයකට කොහොම තැවෙමුද හඬා
පියාඹන්නට නාද දී නිදහසේ
විහඟ ගීතය මුදා ගෙන එමු සඳේ
විහඟ ගීතය නිහඬ ඇයි
කියනු මැන කොඳුරා
නොපෙනෙනා දුර
ඈත කුටියක සිරවෙලා
විහඟ ගීතය
නිහඬ සුසුමක නැවතිලා
ගායනය - අමරසිරි පීරිස් සහ මාලිනී බුලත්සිංහල
පද රචනය - නිලාර් එන්. කාසිම්
තනුව - එච්.එම්. ජයවර්ධන
එච්.එම්. ජයවර්ධනයන් සංගීතවත් කළ අමරසිරි පීරිස් සහ මාලිනී බුලත්සිංහල ගයන ”විහඟ ගීතය නිහඬ ඇයි” ගී පදරචනය පිළිබඳව නිලාර් එම්. කාසිම් මහතා අදහස් දක්වමින්...
මගේ ගම මාතර. මම ඉගෙන ගත්තේ මාතර රාහුල විද්‍යාලයේ. අපි උසස් පෙළ කරන අවධිය වෙනකොට, විශේෂයෙන්ම 88, 89 කාලේ දරුණු භීෂණයක් රටේ තිබුණා. දකුණේ ඒ භීෂණය වඩාත් උග‍්‍ර විදිහට තිබුණා. අපි තාරුණ්‍යයට එළඹෙනවාත් එක්කම මෙන්න මේ භීෂණයත් එක්ක ගනුදෙනු කරන්න අපිට සිද්ධ වුණා. එක පැත්තකින් රාජ්‍ය ත‍්‍රස්තවාදය ක‍්‍රියාත්මක වුණා. අනිත් පැත්තෙන් රාජ්‍ය නොවන ත‍්‍රස්තවාදය ක‍්‍රියාත්මක වුණා. මේ දෙපැත්තම අවි ගත්ත තත්ත්වයක් තුළ තමයි අපි තාරුණ්‍යයට එළඹෙන්නේ. එතකොට මේ භීෂණය විසින් මනුෂ්‍ය සමාජයට අහිමි කරලා තිබුණ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, නිදහසේ ජීවත් වීමේ අයිතිය, භාෂණයේ නිදහස මේ සියලූම දේවල් අපට අහිමි කරපු තත්ත්වයක් අපි අත්වින්දා. ඒ කාලේ අපි තරුණයකු වීම පවා සාපයක් වූ තත්ත්වයක් තුළ තමයි දිවි ගෙව්වේ. මනුෂ්‍ය ජීවිතයට මේ දේවල් අහිමි වෙනවා කියලා කියන්නේ හරිම කාලකන්නි හැඟීමක්. එතකොට මට ඕන උනා ගීතයක් තුළ මේ දැනිච්ච දේවල් සාකච්ඡා කරන්න. අපට අහිමි වෙච්ච කට හඬ, භාෂණයේ නිදහස, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, ප‍්‍රර්ථනා, මේ සියල්ලම ”විහඟ ගීතය” කියන යෙදුම තුළ අන්තර්ගත වෙනවා. එතකොට මේක අපිට අහිමි වෙලා තියෙනවා. අඩු තරමේ ස්වභාව ධර්මයට, සෞන්දර්යයට, නිදහසේ විකසිත වෙන්න ඉඩක්වත් නෑ එබඳු තත්ත්වයක් යටතේ. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය අහිමි වීමේ වාතාවරණයක් තුළ මලක් වත් පිපෙන්නේ නෑ කියන එක තමයි නොකියා කියන්නේ. මේ තුළ මට කියාගන්න උවමනා වුණේ ඒ වකවානුවේ මම මූණ දුන්නු අත්දැකීම. මනුෂ්‍ය සමාජයට ඒ නිදහස හා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය අහිමිවීම තුළ සමස්ත ජීවිතයම අහිමි වෙනවා. මේක නැවත දිනා ගත යුතුයි. අපි මේ සියල්ල හමුවේ හඬා වැලපිලා අඬලා දොඩලා වැඩක් නෑ. මේ සිරගත වෙච්ච දේ නැවත මුදා ගත යුතුයි. ඒ විමුක්තිය උදෙසා අපි පෙළ ගැසිය යුතුයි කියන තිර අධිෂ්ඨානය තමයි මේක තුළ ප‍්‍රකාශ කරන්නේ. අඩු වැඩි වශයෙන් අණ පනත්වලින් වේවා මර්දනයෙන් වේවා තුවක්කුවෙන් වේවා උතුරේ වේවා දකුණේ වේවා වෙනත් ඕනෑම තැනක මනුෂ්‍යයාට නිදහසේ හුස්ම ගැනීමේ අයිතිය අහිමි වෙනවා කියන්නේ භාෂණ නිදහස අහිමි වෙනවා කියන්නේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය අහිමි වෙනවා කියන්නේ අර විහඟ ගීතය අහිමි වීමක්. එතකොට මනුෂ්‍යයාට සෞන්දර්යය කියන එක අහිමි වෙනවා. සෞන්දර්යයක් නැති තැන ජීවිතයක් නැහැ. මෙන්න මේ සනාතන දහම තමයි මේ ගීතය තුළ සාකච්ඡා කළේ. මේ ගීතය තුළ මට එහෙම පොදු දෙයක් සාකච්ඡා කරන්න හැකිවීම ගැන සහ පේ‍්‍රක්ෂකයෝ සහෘදයෝ වැළඳ ගැනීම ගැන මට ලොකු සතුටක් තියෙනවා.
එවන් පරිසරයක මෙවන් ගීතයක් ලිවීම ප‍්‍රශ්නයක් වුණේ නැද්ද?
ප‍්‍රස්තුතය ඒක වුණත් ගීතය එළියට ආවේ 92 විතර. අනික ඔය ගැඹුර මම සටන් පාඨ විදිහටවත් ආවේගශීලී ප‍්‍රහාරයක් විදිහටවත් නෙමෙයි ගීතය තුළ අරගෙන ඇවිත් තියෙන්නේ. ඒ කියන ප‍්‍රකාශනය අතිශය සෞන්දර්යාත්මකව ප‍්‍රකාශ කරපු නිසාම තමයි මේ ගීතය ජනගත වෙන්නට ඇත්තේ සහ එවැනි ගැටලූ නොආවේ කියලා මම විශ්වාස කරනවා. මම විශ්වවිද්‍යාලයට තේරිලා ඉන්න වකවානුවේ තමයි මේ ගීතය ලිව්වේ.
(උපුටා ගැනීම - දිවයින යුගන්ති යශෝධරා)
