මා තොටින් එන උතුරු සුළඟේ
ගිනි සිඹින මඩු පල්ලියේ...
දෑස්‌ අග මුතු කඳුළු හංගන
සරෝජා... මගෙ දෝණියේ...
වෙඩි හඬට පොඩි අකුරු ඇදවෙයි
මක්‌කරන්නද පැංචියේ
ගුරුතුමී මා සිසුවියයි ඔබ
ඒත් අපි එක පංතියේ....
කරවටේ අත දමා හිනැහුන
කෝ නුඹේ පොඩි යාළුවන්....
දයාවක්‌ නැති ලෝකයක්‌ දැක
උන් ගිහිං පැන මායිමෙන්
තාත්තා හීනෙන් ඇවිත්
අත වනන තුර කඳවුරු දොරින්
කාටවත් නැති දුවේ
කවුරුන් නුඹ රකීවිද සෙනෙහසින්....
මන්දිරේ දොර නුඹව කැඳවයි
බේබිලා හඬනා හඬින්
මායිමේ වැට අඬගසයි හෙට
අවි දරා රකිනා ලෙසින්
දමා ගොදුරට කෙලෙස යන්නද
ඒත් යන්නට වෙයි ඉතිං
වරක්‌ දැක සිත නිවා ගන්නට
දුවේ ඩිංගක්‌ හිනැහියන්
ගායනය - දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී පීරිස්
පදරචනය - මහින්ද චන්ද්‍රසේකර
සංගීතය - රෝහණ වීරසිංහ
මහින්ද චන්ද්‍රසේකර, එහි එවැනි සුන්දරත්වයක් දුටුවේ නැත. පානම වැවේ නෙලුම් මල් පිපුනද ඒවා සිව්දිගෙන්ම ඇසෙන වෙඩි හඩට බයේ පෙති අඩක් හකුළුවාගෙන උන්නාය. එහි උන් සිංහල, දෙමළ සහ මුස්ලිම් සියලුම දරු පැටවුන් මේ නෙළුම්මල් මෙන් වෙඩි හඩින් බයවී එකම පන්තියක එකට බයෙන් වෙලී අකුරු කරන හැටි මහින්දයන් දුටුවා.
මේ ත්‍රස්තවාදීන් විසින් දෙමළ ළමයින් පැහැරගෙන ගොස් ඔවුන්ගේ මීනීමරු ත්‍රස්තවාදයට යොමුකර සිංහල දරුවන් මරා දැමූ යුගයක් වුණා. මේ නිසා ඇතැම් දරුවන් පාසල් ගමන් නතර කර ගමෙන් බාහිර මහා මන්දිරවල බැල මෙහෙවර කම් වලට ගියේ තම පණ බේරා ගැනීමටයි. ගුරුවරුනට සිදුවූයේ මේ සියල්ල දෙස බලමින් අසාධාරණයට අයුක්තියට හිස නමමින් නිහඩව කම්පා වීමටයි.
තවදුරටත් පානම මහා විදුහලේ ගුරුවරයෙකු ලෙස සේවය කරන්නට බැරි නිසා මහින්ද චන්ද්‍රසේකරයන් අම්පාරේ සිංහලයන් වැඩි පෙදෙසක පාසලකට මාරුවීමක් රැගෙන ගියා. තවත් කලකට පසුව ගල්නෑව මැදි විදුහලට ගියත් පානම්දී දුටු යුද්ධයට බියෙන් සිටි පුංචි සරෝජලා ඔහුගේ සිත නිරන්තරයෙන් කම්පාවට පත්කලා.
මෙතෙක් කලක් සිතට වදදුන් මේ සිද්ධි සමූහය මහින්ද චන්ද්‍රසේකරයන්ගේ සිතෙන් එලියට පැන්නේ වචන ගොඩාක් ලෙසටයි. ඒ 1992දී පමණ. අත්දැකීම පානමට අයත් වූවත් පරිසරය ඔහුට හුරුපුරුදු මැදවච්චිය, මඩුපල්ලිය, මන්නරම වැනි ප්‍රදේශ වලට බද්ධ වෙමින් ලියවුණා.
මෙය ලියාගෙන ගිය මහින්ද චන්ද්‍රසේකරයන්ගේ මතකය 1989 කලබල සිද්ධිවලින්ද සසල වුණා. ඔහු අනුරාධපුරයේ විදුහලක සේවය කල සමයේ විදුහල අසල බෝම්බයක් පුපුරා ගියා. ඒ හඬට වයසක විදුහල්පතිවරයාගේ අතෙහි තිබූ පෑන බිමට වැටුනේ ලියමින් සිටි අකුරක්ද ඇදකරමින්. වචන පොලිමේ ආවේ මහින්දයන්ටත් හොරාය.
මහින්ද චන්ද්‍රසේකර කවියෙක් බැවින් එතුමා කවියකැයි සිතූ මේ පද මාලාව ඔහුගේ මිතුරු කරුණාරත්න දිවුල්ගනේමහතගේ මැදිහත්වීමෙන් දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී පීරිස් ගායිකාවට ලැබුනි. රෝහණ වීරසිංහයන් වෙතට ගීතය රැගෙන ගියේත් කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ මහතාමයි. මේ ගීතය නිර්මාණයේදී වචන අඩුකර දෙන ලෙස රෝහණයන් දීපිකාගෙන් මෙන්ම මහින්දගෙන්ද ඉල්ලා තිබෙනවා. එහිදී කලින් තිබූ අපූර්වත්වය මහින්දගේ නව පද මාලාවෙන් ගිලිහී ගොස් තිබෙනවා. එබැවින් රෝහණ වීරසිංහයන් පරණ පද වලටම අපූර්ව තනුවක් නිර්මාණය කර තිබෙනවා.
එදා මෙදා තුර හැමදාමත් රසික සිත් සතන් කම්පාවට පත්කල මේ ගීතය, ජ්‍යත්‍යන්තර සාම ත්‍යාගය සදහා නිර්දේශ වුණා. ගුශි ජ්‍යත්‍යන්තර සාම සම්මන උලෙල 2012 නොවැ 28 පිලිපීනයේ මැනිලා නුවර පැවැත්වුණා. එහිදී විශාරද දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී පීරිස් මේ ගීතය ගයා සම්මාන ලබා ගත්තා.
No comments:
Post a Comment