දෙව්රම් වෙහෙරේ
හිමි වැඩ සිටි සමයේ
මා සිටියානම් සමිදුනි ඔබ පිළිසරණ පතා
මම එමි බවදුරු කතර ගෙවා
සහසක් දොම්නස් දුක් ගිනි අතරේ
දැවෙන මහද සිතිවිලි ගිණි අදුරේ
සමිද ඔබේ පිළිරුව දුටු පමණින්
නිවී නිවී යන අරුමය කිමද...
දෙව්රම් වෙහෙරේ...//
ජීවමානවන් හිමි දැක ගන්නට
මා නෙත කල පින් මද බව වැටහිනි
එහෙයින් හිමි අනුරුව අභියස සිට
බවුන් වඩමි මෙත් බුදුන් දකින්නට
දෙව්රම් වෙහෙරේ...//
ගායනය, සංගීතය - වික්ටර් රත්නායක
ගී පද - ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස්
ඇත්තෙන්ම වික්ටර් රත්නායක ගැයූ ගීත වැඩි හරියක පද රචකයා වූයේ ද ඔහුමය. එබැවින් වික්ටර්ගේ සාර්ථකත්වය පසුපස පේ‍්‍රමකීර්තිගේ සෙවනැල්ලද තිබේ.
‘‘කොහොමද වික්ටර් අයියාට පේ‍්‍රමකීර්ති මුණගැහුණේ?’’ අතීතය රසවත් වන බැවින් මම ඇසුවෙමි.
මම සිංදු කියන්න පටන්ගත්තේ 1964 අවුරුද්දේ ඒත් පේ‍්‍රමකීර්ති ගීත ලියන්න පටන්ගත්තෙ ඊට අවුරුදු හත අටකට විතර පස්සෙ. ඒ වෙනකොට කේ.ඞී.කේ. ධර්මවර්ධන, බණ්ඩාර කේ. විජේතුංග වගේ අය මම ළඟින්ම ඇසුරු කළා. ඔය අතරේ පී.එල්.ඒ සෝමපාලත් හිටිය. මෙයා තමයි සන්ධ්‍යා සේවය බාරව සිටියේ.
‘‘වික්ටර් මට සන්ධ්‍යා සේවයට විතරක් පාවිච්චි කරන්න සිංදු හතරක් ඕනෙ’’ දවසක් දා සෝමපාල කිව්වා කාට කියලද මේ සිංදු ටික ලියාගන්නෙ කියලා. මං එතකොට ඇහුවා
‘‘අපි පොඩි මාස්ටර්ට කියමු’’ කියලා යෝජනා කළෙත් පී.එල්.ඒ.මයි. ඔන්න එතකොටම කොට කලිසමකුත් ඇඳගෙන තරුණයෙක් ඒ පැත්තට ආවා. ‘‘පොඩි මාස්ටර්’’ කියලා පී.එල්.ඒ. කතා කළාම පේ‍්‍රමකීර්ති එතෙන්ට ආවා.
‘‘අඳුනනවද මෙයාව’’ කියලා පී.එල්.ඒ. ඇහුවා.
‘‘මොකද නැතුව, පාලයියේ මේ අපේ වික්ටර් රත්නායකනේ’’
ඊට පස්සෙ පී.එල්.ඒ කාරණාව කිව්වම පේ‍්‍රමකීර්ති සිංදු ලියල දෙන්න කැමති වුණා. මගෙ සරල ගී වැඩ සටහනකුත් තියෙනවා. ඒකටත් බොදු ගීයක් ලියාගන්න ඕනෙ කියලා මට කිව්වා. දෙව්රම් වෙහෙරේ පේ‍්‍රම් ලියපු මගෙ පළමුවැනි ගීතය බවට පත්වුනේ ඒ විදිහටයි.
70 දශකයේ මුල් භාගයේ දිනෙක ගුවන්විදුලි සංස්ථාවේදී ප්‍රේමකීර්ති මුණගැසුනා මට අද මෙන් මතකය. ප්‍රේම් දුක්මුසුව මට කීවේ ඔහුගේ අම්මා කොළඹ මහ රෝහලේ සැත්කමක් සඳහා රෝහල් ගතකර ඇති බවයි. “අම්මා බලන්න මම යනවා...උඹ ආවොත් අපේ අම්මා හුඟාක් සතුටු වෙයි” මා එක වරම කීවේ “ඔව්... අම්මා බලන්න අපි යමු” කියායි. අම්මාගේ ඇඳ ළඟට ගිය සැණින් ප්‍රේමකීර්ති අම්මාට මාව හදුන්වා දුන්නේ “අම්මේ... අර දෙව්රම් වෙහෙරේ සින්දුව කියන්නේ.... ඒ මේ වික්ටර් ” කියලයි. එසැනින් ප්‍රේම්ගේ අම්මා මගේ අතින් අල්ලාගෙන “මොන තරම් ලස්සනට ඒ ගීතය කියනවද පුතේ” කියල මගේ මූණ දිහා බලාගෙන හිටියා. ප්‍රේම්ගේ මව මා මුලින් හදුනාගත්තේද එදිනයි. මවගේ සුවදුක් බලා අපි බසයක නැගී ආපසු ගුවන් විදුලිය වෙත ආවා මතකයි.
No comments:
Post a Comment