මලින් මලට ඉගිලුනාට
මලින් මලට ඉගිලුනාට සමනලයින් නොවේ
අපි මලින් මලේ පැණි පෙරුවට වන බමරුන් නොවේ ...//
හිතේ ගින්න අවුලාගෙන හුරතල් පොඩි එවුන්නේ
කුසේ ගින්න සනහන්නයි අතුරේ පිය මනින්නේ
මලට කලින් අපි තැලිලයි පූදින මල් තලන්නේ
අපේ දුකට හඬන මලේ කඳුළයි පැණි කෙරෙන්නේ
මලින් මලට ඉගිලුනාට සමනලයින් නොවේ
අපි මලින් මලේ පැණි පෙරුවට වන බමරුන් නොවේ ...//
අහසින් වඩින පින ලැබිලයි උඩ සක්මන් කරන්නේ
පෙළහර පාන්නයි තිස් පැය ගුවනේ සැරි සරන්නේ
නැති බැරිකමයි උඩුහුළඟේ ලණු දෙපොටින් වැනෙන්නේ
සව්දිය පුරන මහ පොළවට අපි දහඩිය වඩන්නේ
මලින් මලට ඉගිලුනාට සමනලයින් නොවේ
අපි මලින් මලේ පැණි පෙරුවට වන බමරුන් නොවේ ...////
ගායනය - සුනිල් එදිරිසිංහ
පද - කුමාරදාස සපුතන්ත්‍රී
තනුව - ආචාර්ය රෝහණ වීරසිංහ
කුමාරදාස සපුතන්ත්‍රි මහතා මෙසේ පවසමින් ඇත්තටම මලින් මලට ඉගිලුණාට සමනලයෙක් නොවේ කියන ගීතය ඒ වගේ මගේ අත්දැකීමක් වුණා. බේරුවල ඉඳන් ඒ කාලේ මම පාසැල් ආවේ කෝච්චියේ. ඒ එද්දි පයාගල හරියෙදී එක්තරා තැනකදී නිතරම කෝචිචිය නතර කරනවා. ඒ හැම මොහොතකම මම කෝච්චියෙ ඉඳන් මුහුද දිහා බලාගෙන ඉන්න එක පුරුද්දක් කරගත්තා. ඈතින් පේන මුහුදට යාබද පුංචි ගෙදරක පිරිමි මනුස්සයෙක් ආයුධ පෙට්ටිය ඉනේ බැඳගෙන බුලත් කෙල පහරක් පාරට ගහලා පොල් ගහට වැඳලා ගහට නගිනවා මම බොහෝ දවස්වල දැක්කා. සමහර දවස්වල මේ මනුස්සයා අර රා මදින ගස් දෙක අතරේ එහාට මෙහාට යනවා මම දැකලත් තියෙනවා. එක දවසක් මේ මනුස්සයා ගහට නගිද්දිම චූටි ගෑනු ළමයෙක් දුවගෙන ඇවිත් පොත් බෑගයත් පැත්තක තියලා අර මනුස්සයට වඳිනවා මම දැක්කා. ගහට යන්න හදපු මනුස්සයා පොඩි ගෑනු ළමයගේ ඔළුව අතගාද්දි ඒ ගෑනු ළමයා දුවලා ගියා.
මේ දසුන මගේ හිතට තදින්ම දැනුණා. ඒක හරියට චිත්‍රයක් වගෙයි. ඊට අවුරුදු පහළොවකට විස්සකට පස්සේ මම කොළඹ ඉඳන් මගේ වාහනයෙන් ගමේ යද්දි දවසක් මම ඒ පුංචි ගෙදරට ගොඩ වුණා. පොඩි ළමයෙක් වඩාගත්තු ගෑනු කෙනෙක් එළියට එද්දි මම අවුරුදු ගාණකට කලින් දැකපු දේ කියලා කෝ ඒ පොඩි ගෑනු දැරිවි කියලා අහද්දි මහත්තයො ඒ මම තමයි කියලා කිව්වා. මට ඒ මොහොතෙත් ඒ පුංචි දරුවා තමයි මතක් වුණේ. ඒ ළමයා බැඳපු කෙනත් රා මදින එක තමයි කළේ. ඔවුන් ජීවත් වුණේ ඒ ජීවිත අවදානමෙන් එකතු කරගත්තු රා විකුණලයි. ඒක තමයි මගේ මේ ගීතයට පාදක වුණේ.
No comments:
Post a Comment