Tuesday, July 14, 2020

නවදැලි හේනක පෑව වැදිරි රුව ...

කලාකරුවන්ට සාහිත්‍යය විමසීමට බාධාවක් නැත. ඔවුන්ගේ විමසීමට ආගමික සාහිත්‍යය ද ඇතැම් විට හසුවේ. මේ අප දක්වන්නේ කලාකරුවකු විසින් කරන ලද එවැනි වෑයමකි. මේ ගී පද සෝමතිලක ජයමහ ගයන අපූරු ගීයක පදමාලාවෙනි. අසන්නට ලැබෙන්නේ ගායනය පමණක් නොව සංගීතය ද ගී පද මාලාව ද සෝමතිලක ජයමහ සූරීන්ගේ බවය.

මේ ගීතයෙන් අභියෝගයට ලක්වන්නේ බෞද්ධ සාහිත්‍යයේ එන බුදුන් වහන්සේවය. ලෙහෙසි පහසු කෙනෙකු විසින් අභියෝග කරන්නට නොහිතන බුදුන් වහන්සේවය.

එම කතාවට අනුව ඊළග දිනයේ සිය හිත ගත් පෙම්වතියේ අත ගැනීමට සිටි නන්ද කුමරු ප්‍රයෝගයක් මගින් සිය සසුනට එකතු කර ගැනීමට බුදුන් වහන්සේ කටයුතු කළ බව කියැවේ. ඒ සඳහා නන්ද කුමරුන් දෙව්ලොව කැන්දාගෙන යන බුදුන් වහන්සේ ඒ අතරමග අලුතෙන් දවා හළු කළ හේනක ඉන්නා වැඳිරියක් ද ඔහුට දැක බලාගන්නට සලස්වන්නේය.

ඉන්පසු දිව්‍යාංගනාවන් පෙන්වා සිටින බුදුන් වහන්සේ අසන්නේ ජනපද කළ්‍යාණිය මේ දෙවඟනන් සමග සන්සන්දනය කිරීමේ දී පෙනෙන්නේ කෙසේ ද කියාය.

දිව්‍යාංගනාවන්ගේ රූ සිරියෙන් මත්වන නන්ද කුමරු කියන්නේ ජනපද කළ්‍යාණිය මගදී දා අලු කළ හේනේ සිටි වැඳිරිය වැනිය කියාය.

තමන්ගෙ ප්‍රේමවන්තියට සුරන්ගනාවන් දැක්ක පලියට නවදැලි හේනක පෑව වැදිරි රුවකට සමාන කරල නිග්‍රහ කරන්න බෑ කියල කියන්න පුළුවන් කලාකරුවෙක් අපට හමුවෙනවා. ඒ තමයි සෝමතිලක ජයමහ.

මේ ගී පද මාලාවෙන් ප්‍රශ්න කරන්නේ එවැනි සන්සන්දනයක අර්ථ විරහිතභාවයය. මතුපිටින් පෙනෙන රූපයට වහල් වන්නට පෙම්වතෙකු තුළ ඇති නොකැමැත්තය. සම්පූර්ණ චරිතය මිසක රූපය තඹ සතයකට මායිම් නොකළ යුතු බවය. නන්ද කුමරු තුළ මනුස්සකම සුළුවෙන්වත් ඉතිරිව තිබුණේ නම් ඔහු මෙසේ කියනු ඇති බව සෝමතිලක ජයමහ විසින් අපූරුවට ගීතයකට ගොඩ නඟා ඇත.

නවදැලි හේනක පෑව වැදිරි රුව
ලෙස උවමින් දෙනුවන් රවටා...
මා පෙම් කල ජනපද කල්‍යාණිට 
හිමියනි මට කල නොහැක නිගා...//

‍සුරඟන රූසිරු දුටිමි හැදින්නෙමි
සිත්ලෙස දෙනුවන් බඳුන් පුරා...//
මා හදුනන මගෙ හදගන් කලණිය
මට නුදුරුයි සුරඟනට වඩා 

නවදැලි හේනක...//

මා සිත සුවපත් කරලනු නොහැකිය
සෝ ලතැවුල් දෙයි රැයද දිවා...//
නෙත දුටු සුරගන රූසිරු කුමටද
හද දුටු ජනපද කලණ නිසා...

නවදැලි හේනක...//

ගායනය - සෝමතිලක ජයමහ
සංගීතය - සෝමතිලක ජයමහ
ගී පද - සෝමතිලක ජයමහ



No comments:

Post a Comment

නිදි නැති රැය පුරාවට ...

නිදි නැති රැය පුරාවට කිසි නිමක් නැති සිතිවිලි සයුරටත් වැඩි මිස අඩුත් නැති අවසානයේ දී ඒ හැම බොඳ මීදුමක් සේ ඈතට පාවි පාවි ගිය හැටි මතකයි ජිවිත...